Soru:
Merhaba Yasemin Hanım, ilişkimde kendimi sürekli suçlu hissediyorum. Eşim başlarda beni göklere çıkarıyordu ama şimdi ne yapsam yetersizim. Beni eleştiriyor, küçümsüyor ama kendi hatalarını hiç kabul etmiyor. Ne zaman bir şey söylesem, suçlu olan yine ben oluyorum. Bu bir narsist davranış biçimi mi? Ve böyle bir ilişkide kendimi koruyarak var olmam mümkün mü?
Cevap:
Canım kadın,
Bir cümle bazen bir ömrün yorgunluğunu taşıyabilir. Yazdığın bu satırlar yalnızca senin değil, kendini sevilmeye layık hissetmeye çalışırken sevginin tanımında kaybolan birçok kadının hikâyesini anlatıyor aslında.
Ve biliyor musun? En derin yorgunluk, birine kendini anlatamamaktan değil; sürekli bir yanlışın içindeymiş gibi hissetmekten gelir.
Seninki bir "narsist döngü".
Başlangıçta adeta büyüleyici bir masal gibi başlar. Onun gözlerinde benzersizsindir. Sanki yıllardır seni beklemiş gibi davranır. Sana hayranlıkla bakar. Söylediği her söz, kalbine dokunur. Çünkü seni yücelterek, ayaklarını yerden keserek başlar. "Senin gibisi yok. der. "Hayatım seninle başladı." der.
Ve işte tam orada, seni göğe çıkararak, aslında senin içindeki seni elinden almanın ilk adımını atar.
Çünkü bir narsist, sevmez.
Sahip olmak ister.
Hayran olunmak ister.
Ve senden aldığı hayranlığı sürdüremeyeceğini hissettiğinde, seni aşağıya çeker.
Başta "Senin için her şeyi yaparım." diyen o kişi, zamanla seni eleştirmeye, küçümsemeye, suçlamaya başlar.
Ve sen farkında bile olmadan, onun övgüsüne tekrar kavuşmak için çırpınmaya başlarsın.
O eski ilgiyi yeniden kazanabilmek için, daha çok verirsin.
Daha çok susarsın.
Daha az "ben" dersin.
Daha çok "biz" demeye çalışırsın.
Ama o "biz" dediğinde bile yalnız hissedersin, çünkü o zaten hep "ben" dedir.
Ve zamanla, kendi gerçekliğini sorgulamaya başlarsın.
"Belki de gerçekten ben abartıyorum…"
"Ben de biraz fazla hassasım…"
"Her ilişkide olur böyle şeyler…"
Hayır canım, işin aslı şu ki: Bu senin duygularını yok sayma halin.
Çünkü bir narsist seni sadece küçümsemez. Aynı zamanda seni kendinden şüphe ettirerek kendine bağımlı kılar.
Bu bir duygusal manipülasyondur. Ve çoğu zaman "aşk" gibi görünür.
Şimdi sana sormak isterim:
- Bu ilişkide kendin olmaya devam edebiliyor musun?
- En son ne zaman "Ben böyle bir kadınım ve kendimle gurur duyuyorum." diyebildin?
- Ve en önemlisi: Sen, kendi hayatının öznesi misin; yoksa onun hikâyesinin bir figüranı mı oldun?
Bir narsist ile birlikteysen:
— Her konuşma bir savaşa dönebilir.
— Sen özür dilerken o haklı kalır.
— Sen kırıldığını anlatırken o seni "çok alıngan" olmakla suçlar.
— Sen sevgi ararken o güç ister.
Ama canım, sevgi bir güç oyunu değildir.
Gerçek sevgi, seni küçültmez. Senin içindeki gücü parlatır. Sana "Ben seninleyken kendim olabiliyorum." dedirtir. Bu noktada yapman gereken şey, kendi iç sesinle yeniden bağ kurmak. Çünkü aslında sen, onun sesine kulak verdikçe kendini duyamaz hale geldin.
Sana birkaç önerim var:
Günlük tut. Her gün bu ilişkide neler hissettiğini yaz. Hislerin sana gerçeği gösterecektir.
"Ben ne istiyorum?" sorusunu her sabah kendine sor. Ve cevabını gerçekten DUY.
Sınır koy. Bu "bencil" olmak değil, kendini korumaktır.
Ve gerekirse bir destek al. Narsistik ilişki dinamiklerinden çıkmak yalnız başına zor olabilir. Ama imkânsız değildir.
Bazı ilişkiler bize "aşkı" değil, kendimizi geri kazanmayı öğretir.
Ve bazen en büyük sevgi, birinden gitmekte değil, kendine dönmektedir. Sen değersiz değilsin.
Sadece, kendi ışığını görmeyen birine çok uzun süre ışık oldun.
Artık kendi içine dönme vakti…
Çünkü sen bu hayatın figüranı değil, başrolüsün.
Sevgilerimle,
Farkında ol, farklı ol.
Yasemin Gazanker
